„Viva la Vida”, czyli stręczenie młodzieży bohaterów neokomuny przez Gorlic­kie Centrum Kultury

Od redakcji! Do zlustrowania warsztatów „Viva la Vida — niech żyje życie!”, inspirowanych postacią i twórczością komunistki Fridy Kahlo, warsztatów, które zostały zorganizowane przez Gorlickie Centrum Kultury w Gorlicach, namówił mnie komentator „Zygmunt Krasiński”. Nie stawiałem oporu, bo czas przeznaczony na walkę z komuną nigdy nie jest stracony i pod dyktando komentatora „Zygmunta Krasińskiego” wystosowałem – 11 marca 2023 roku – do burmistrza Gorlic Rafała Kukli wniosek następującej treści – zob. Wniosek_dotyczy warsztatów „Viva la Vida — niech ż… – Poczta o2. Odpowiedź otrzymałem 27 marca 2023 roku – zob. Udostępnienie Informacji Publicznej – Urząd Miejsk…, SKM_C36823032709350. Nie dałem za wygraną i 27 marca 2023 roku odpowiedziałem tak – zob. Odp_ Udostępnienie Informacji Publicznej – Urząd M…. Inspektor Anna Chmura-Bartko okazała się jednak twarda “jak Roman Bratny” (licentia poetica Kuba Sienkiewicz i Elektryczne Gitary) i nie ugięła się pod presją moich „oskarżeń” – zob. RE_ Udostępnienie Informacji Publicznej – Urząd Mi…. Po chwili namysłu doszedłem do wniosku, że oszczędzę burmistrzowi Rafałowi Kukli skargi na bezczynność do WSA w Krakowie i 29 marca 2023 roku skierowałem wniosek, dotyczący warsztatów „Viva la Vida — niech żyje życie!”, do dyrektora Gorlickiego Centrum Kultury Janusza Zięby – zob. Wniosek_dotyczy warsztatów „Viva la Vida — niech ż…. Dyrektor Janusz Zięba odpowiedział 12 kwietnia 2023 roku – zob. RE_ Wniosek_dotyczy warsztatów „Viva la Vida — nie…, a ja komplet wytworzonych dokumentów przesłałem do wiadomości komentatora „Zygmunta Krasińskiego”, który już wcześniej obiecał, że „skrobnie” na temat gorlickiego wydarzenia „Viva la Vida — niech żyje życie!” (i komunistki Fridy Kahlo) parę słów jako antidotum na komunistyczny „performance” Gorlickiego Centrum Kultury.  Komentator „Zygmunt Krasiński” słowa dotrzymał i artykuł    „„Viva la Vida”, czyli stręczenie młodzieży bohaterów neokomuny przez Gorlic­kie Centrum Kultury” mogę dzisiaj, bez cenzury oczywiście, polecić Czytelnikom mojego czasopisma.  A na zdjęciu tytułowym socrealistyczne gmaszysko Gorlickiego Centrum Kultury w Gorlicach „dotknięte” tęczą (więcej na temat gorlickiego „Pałacu Kultury” – zob. https://www.gorlice.pl/pl/443/12691/budynek-gorlickiego-centrum-kultury-do-remontu-.html). Zdjęcie zostało zacytowane ze strony – zob. https://gck.gorlice.pl/gorlickie-centrum-kultury/!

xxx

„Jestem bardzo niespokojna w kwestii mojego malarstwa. Przede wszystkim chciałabym przekształcić je tak, by było czymś użytecznym dla rewolucyjnego ruchu komunistycznego. Jak do tej pory nie malowałam niczego poza ekspresją samej siebie, która daleka jest od tego, jak moja sztuka mogłaby przysłużyć się partii. Muszę walczyć wszystkimi siłami, by resztki mego zdrowia pozwoliły mi pomóc rewolucji. Jedynemu rzeczywistemu powodowi, by żyć.”

Cyt. za: P. Mayayo, Frida Kahlo. Contra el mito, Madrid 2008, s. 56.

Powyższy cytat zaczerpnięto z jednego z listów meksykańskiej malarki i komunistycznej ak­tywistki – Fridy Kahlo. Jej twórczość zaliczana jest do szerokiego nurtu modernizmu. Bio­grafia tejże postaci jest jednak o wiele bardziej skomplikowana od jej malarstwa, które specjaliści sytuują – już bardziej precyzyjnie – w kręgu tzw. prymitywizmu.

I w gruncie rzeczy nie jest to rodzaj obrazowania, który olśniewałby wyszukanymi rozwią­zaniami formalnymi: prosta kreska, skróty perspektywiczne, deformacje, fantasmagorie. Tematycznie zaś to sfera, w której wątki autobiograficzne, poddane również autokreacji, łączą się z motywami zaczerpniętymi z meksykańskiej mitologii i sztuki ludowej, z kolei motywy ikonograficzne zaczerpnięte z chrześcijańskich obrazów wotywnych (obrazy świę­tych itp.), przeplatają się z wizerunkami marksistów i komunistów.

Co takiego ciekawego zawiera dorobek Fridy Kahlo? Co sprawiło, że Gorlickie Centrum Kul­tury postanowiło poświęcić tej postaci warsztaty?

Magdalena Frida Kahlo przyszła na świat 6 lipca 1907 na przedmieściach stolicy – miasta  Meksyk. Jej ojcem był węgierski Żyd wyedukowany w Niemczech, matką – Meksykanka o korzeniach hiszpańsko-indiańskich. Życie Fridy było bardzo burzliwe. Najpierw liczne cho­roby przebyte w wieku dziecięcym, potem ciężki wypadek komunikacyjny w 1925 r., który przyniósł opłakane skutki: złamanie kręgosłupa, obojczyka, żeber, miednicy, 11 złamań prawej nogi, stopy i zwichnięcie ramienia. Stalowy uchwyt poręczy autobusu przebił jej podbrzusze i macicę. Przeszła 35 operacji. To właśnie podczas pobytu w szpitalu rozwinęła zainteresowanie malarstwem, w którego arkana wcześniej wprowadził ją ojciec.

Innym czynnikiem formacyjnym był dla niej pobyt w liceum państwowym, przygotowują­cym do studiów wyższych. Propagowano tam narodowo-socjalistyczne idee ministra edu­kacji Jose Vasconcelosa, zawierające się w haśle: „Nasza krew, nasz język, nasz lud”.

Wspomniany wypadek najwidoczniej miał poważny wpływ również na centralny ośrodek mózgowy Fridy, ponieważ od niego datuje się biseksualność oraz zainteresowanie komuni­zmem. W 1928 r. Kahlo wstąpiła do Meksykańskiej Partii Komunistycznej. Rok później Tina Modotti, amerykańska fotografka i również komunistka, zeswatała Fridę ze starszym o 23 lata Diego Riverą. Był to uznany już wtedy malarz o korzeniach żydowskich, słynący z wiel­koformatowych realizacji nawiązujących do sztuki prekolumbijskiej. Rok przed poznaniem Kahlo, Rivera uczestniczył w Moskwie w obchodach dziesiątej rocznicy rewolucji październi­kowej, gdzie namalował mural w klubie Armii Czerwonej. Po poznaniu Fridy, w dziele pn. „Ballada o Rewolucji Proletariackiej”, Rivera uwiecznił swą muzę w koszuli z czerwoną gwiazdą i naręczem broni.

Środowisko prominentnych działaczy komunistycznych imponowało młodej dziewczynie. Udzielała się w Lidze Młodych Komunistów, chodziła na robotnicze wiece i wygłaszała mowy na nielegalnych zebraniach. Ubierała się w czarne długie spódnice, a we włosy wsuwa­ła spinkę z sierpem i młotem. To umysłowe zniewolenie skutkowało wkrótce ślubem z Ri­verą. Nie pojawiła się na nim jej matka (katoliczka), przeciwna związkowi. Rivera był czło­wiekiem zamożnym (co odbiega od komunistycznych ideałów) i wpływowym. Był jednak nie tylko zadeklarowanym komunistą, „na zapas” dołączył do AMORC – odłamu masonerii nawiązującej do różokrzyżostwa. Członkostwo opłaciło się. Prawdopodobnie dzięki swym protektorom otrzymywał intratne zlecenia zarówno w Meksyku, jak i w USA. Wśród nich nale­ży wymienić mural w jadalni giełdy i Instytutu Sztuk Pięknych w San Francisco, a także w Detroit. Najsłynniejszym był jednak słynny mural „Człowiek na rozstaju dróg”, który wyko­nał na fasadzie jednego z budynków Centrum Rockefellera w Nowym Jorku. Przedstawiał on „nowy porządek świata” w wydaniu komunistów. Za swoją pracę otrzymał 14 000 dola­rów, co było wtedy niebotyczną kwotą (odpowiednik 280 000 dolarów dziś). Realizacja Ri­very odbiegała do pierwotnie przedstawionego szkicu: pojawił się w niej bowiem Lenin jednoczący robotników w procesie przebudowy świata. Rockefeller nakazał demontaż, co finalnie skutkowało zniszczeniem fasady budynku.

Link do murala Rivery „Człowiek na rozstaju dróg”:

https://en.wikipedia.org/wiki/Man_at_the_Crossroads#/media/File:Libro_Los_Viejos_Abu-elos_Foto_68.png

Zaślepionej Fridzie nie przeszkadzało, że jej wybranek ma już żonę i dzieci. Słabość jurne­go Diego do kobiet, a zwłaszcza przyszły romans z rodzoną siostrą Fridy, stały się potem przyczyną wielu kłótni, a finalnie – rozpadu małżeństwa obojga. Powstał wówczas jeden z najbardziej zapadających w pamięć obrazów malarki pn. „Kilka małych ukłuć” i „Serce”.

Link do obrazu „Serce”

https://www.fridakahlo.org/images/paintings/memory-the-heart.jpg

Na swym autoportrecie Kahlo pozbawiona jest rąk, przebita szpadą i ze złamanym olbrzy­mim sercem u jej stóp. Frida mściła się za czyny jurnego Diego romansami z przedstawi­cielami obojga płci. Swego czasu malowała również autoportrety w męskich strojach. To m.in. dlatego jest współcześnie ikoną feministek i degeneratów spod znaku podrabianej tę­czy.

Pod wpływem Rivery u Fridy nastąpiło przebiegunowanie w kierunku radykalnego odłamu komunizmu – trockizmu. Lew Trocki (kolejny komunista o żydowskich korzeniach) wyzna­wał ideę rewolucji permanentnej o charakterze międzynarodowym.

W stosunku do krajów o opóźnionym rozwoju burżuazyjnym, a w szczególności krajów ko­lonialnych i półkolonialnych, teoria rewolucji permanentnej oznacza, że pełne i realne osią­gnięcie celów demokratycznych i narodowowyzwoleńczych nie jest do pomyślenia inaczej, jak poprzez dyktaturę proletariatu, polegającą na przejęciu przez proletariat władzy w cha­rakterze przywódcy narodu uciskanego, a przede wszystkim mas chłopskich. Dyktatura proletariatu, który dochodzi do władzy jako przywódca rewolucji demokratycznej, wraz ze zwycięstwem tej rewolucji nieuchronnie i nagle staje w obliczu celów, związanych z głębo­kimi przeobrażeniami burżuazyjnego prawa własności. Rewolucja demokratyczna przekształca się bezpośrednio w socjalistyczną i tym samym staje się perma­nentna (podkreślenie moje – ZK).

Trocki, Czym jest permanentna rewolucja? (w:) Permanentna rewolucja, 1930.

Warto zauważyć w tym kontekście, że „klasykiem demokracji”, nawiązując do ironicznego powiedzenia znanego publicysty Stanisława Michalkiewicza, nie był Stalin, a Trocki właśnie.

Trocki uważał, że warunkiem zwycięstwa komunizmu jest rewolucja o charakterze global­nym. Jej pierwszym szczeblem miała być pomoc ekonomiczna i militarna, którą będą pro­wadzić między sobą radzieckie „Stany Zjednoczone Europy”. Rewolucja miała finalnie przejść z ZSRR na wszystkie sąsiadujące państwa, stąd duże poparcie znalazła idea inter­nacjonalizmu. W kontekście ekonomicznym trockizm nie odbiegał od stalinizmu: gospodar­ka planowa, likwidacja własności prywatnej, kolektywizacja rolnictwa. Diabeł jednak tkwi w szczegółach. Wg optyki trockistowskiej we wszystkich rozwiniętych państwach kapitali­stycznych nastąpiła już zdolność do przeprowadzenia rewolucji, a przeszkodą dla tego celu miała być postawa kręgów robotniczych, w tym nawet komunistów, jako „konserwatorów systemu kapitalistycznego”. ZSRR w tym rozumieniu było zdeformowanym i zbiurokratyzo­wanym państwem robotniczym, w którym panował tak naprawdę kapitalizm – tyle, że pań­stwowy.

Niektórzy czytelnicy pamiętają być może pewne hasło, mianowicie „socjalizm z ludzką twa­rzą”, które przywoływali m.in. Jacek Kuroń, Karol Modzelewski, czy Adam Michnik. Tak jest – ich poglądy nawiązywały wprost do trockizmu. Przy okazji wtrącenie: mało kto o tym pa­mięta, ale przed wojną z trockizmem sympatyzował nie kto inny, jak poeta pochodzenia żydowskiego – Krzysztof Kamil Baczyński. Trockistą był również historyk masonerii – Lu­dwik Hass.

Wróćmy do Kahlo. Trocki po konflikcie ze Stalinem został wydalony z ZSRR. W 1937 r. zna­lazł schronienie w domu Fridy Kahlo, z którą to nawiązał romans. Sprawa została wyciszo­na. Trockiego zaś w 1940 r., właśnie w Meksyku, zamordowali siepacze Stalina z NKWD.

Kilka lat później Kahlo zyskuje sławę. Najpierw w swojej ojczyźnie, potem w USA. Dostaje rządowe zlecenia, zyskuje mecenasów. Podejmuje pracę jako nauczycielka rysunku w szkole przy Ministerstwie Oświecenia Publicznego. Razem z Riverą zakładają organizację dla malarzy pn. „Młodzi Artyści Rewolucyjni”. Rivera i Kahlo ochoczo używali tego słowa. Nie przeszkadzało im, że w Meksyku w latach 1910-1920 miała miejsce krwawa rewolucja, która skutkowała ogromnym spustoszeniem kraju. Jedną z walczących frakcji były tzw. czerwone bataliony, które mordowały chłopskich powstańców. Kahlo nigdy ich nie potępiła. Po rewolucji do władzy doszli radykałowie, którzy systemowo prześladowali katolików. W wyniku tychże represji wybuchło słynne powstanie Cristeros, w wyniku którego zginęło 90 000 osób. Kahlo tym razem symbolicznie wstawiła się za mordowanymi katolikami (list do władz).

Z czasem stan zdrowia Fridy pogarszał się. Nie pomógł jej ostatni obraz pn. „Marksizm da zdrowie chorym”. Cudu nie było. Marksizm nie uzdrowił i nigdy nikogo nie uzdrowi. No, chyba że do kategorii „uzdrowień” zakwalifikujemy śmierć. W takim razie wypadkowa marksizmu, czyli komunizm, „uzdrowił” ok. 100 milionów ludzi, co znacznie przebijało wszystkie krwa­we żniwa ofiar azteckich bożków…

https://reprodukcje-obrazy.pl/2091-large_default/marksizm-da-zdrowie-chorym-kahlo-fri-da-reprodukcja.jpg

Pod koniec życia, kiedy Kahlo była poważnie chora, miała wyznać, że bardzo chciała po­znać Stalina. „Teraz to już nieważne” – dodała.

W jednym z ostatnich listów napisała: „Dziękuję za to, że mogę być komunistką i całe swo­je życie nią byłam. Dziękuję narodowi Związku Radzieckiego, obywatelom Chin, Czechosło­wacji i Polski, a przede wszystkim Meksykanom”.

Zmarła w 1954. Oficjalnym powodem był zator tętnicy płucnej, nieoficjalnym – samobój­stwo wskutek przedawkowania leków. Podczas pogrzebu w trumnie stojącej na środku Pa­łacu Sztuk Pięknych w stolicy Meksyku, spoczywały sierp i młot, a jej ciało zakrywała flaga sowiecka.

W czym tkwi fenomen współczesnej popularności Fridy Kahlo?

Należy tutaj wskazać podłoże ideologiczne tzw. nowej lewicy (tzw. pokolenie 1968), które „na nowo odkryło” postać Trockiego. Oskarżał on bowiem Stalina o zdradę komunistycznej rewolucji. Oprócz biurokratyzacji zdrada ta miała m.in. polegać na odwrocie państwa so­wieckiego od polityki promowania „wolnej miłości” (w stylu Aleksandry Kołłontaj), powro­cie do tradycyjnego modelu rodziny oraz konserwatyzmu obyczajowego. Architekci nowej komuny uznali, że warunkiem by rewolucja mogła się udać jest skuteczne uderzenie w obyczajowość i fundamenty kulturowe cywilizacji europejskiej. Tym wytrychem stała się zatem tzw. „rewolucja seksualna”, wymierzona w najsilniejsze ludzkie instynkty. Wskazany wcześniej cytat z Trockiego dotyczący proletariatu jest tutaj kluczowy dla zrozumienia współczesnej strategii rewolucyjnej. Nastąpiła bowiem podmiana proletariatu. „Narodem uciskanym”, zostały mianowane mniejszości, a zwłaszcza ludzie z zaburzeniami psychiczny­mi w kontekście seksualności: LGBT itd.

https://www.youtube.com/watch?v=moe3i3AycwE

(fragment z lesbijską sceną z filmu „Frida” z Salmą Hayek)

Idea permanentnej rewolucji jest zatem ciągle żywa i traktowana jako oczywista oczywi­stość. Co więcej – przyklaskiwana przez tzw. liberałów, dzielących z neomarksistami fałszy­we wyobrażenie wolności. Rewolucja potrzebuje swoich celebrytów. Frida Kahlo doskonale wpisuje się w panteon wymyślonych bohaterów nowych rewolucjonistów. Komunistka za­angażowana społecznie, feministka, biseksualistka; dokonała w swym życiu kilka aborcji. Od pewnego czasu można zauważyć wzmożone legendowanie postaci Fridy Kahlo. Weźmy np. Hollywood i film „Frida”. Weźmy artykuły w popularnych czasopismach modowych typu „Vogue”, „Elle”. Blogi poświęcone historii sztuki itp. Wszędzie tam prezentuje się tę postać jako ikonę stylu (barwne ubrania), ikonę cierpienia, swego rodzaju zagubioną świętą… Tyl­ko jakiej religii? Fakty z biografii dotyczące wyrachowanej działalności w kręgu prominent­nych komunistów, czy służbie reżimu są albo marginalizowane, albo przemilczane.

Czy młody uczestnik gorlickich warsztatów lub jego rodzic wiedział cokolwiek o tej postaci?

W odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej dyrektor GCK Janusz Zięba wskazuje:

„Organizator wykorzystując twórczość meksykańskiej artystki Fridy Kahlo miał na celu za­poznanie uczestników z charakterystycznymi rozwiązaniami plastycznymi przypisanymi jej twórczości. Motywacją do podjęcia tematu twórczości artystki było uwrażliwienie uczestni­ków na zastosowaną kolorystykę, analiza budowania form, rozwiązań kompozycyjnych ob­razów. Organizator znał biografię i działalność publiczną Fridy Kahlo, warsztaty dotyczyły wyłącznie jej twórczości artystycznej ze wskazaniem na portrety i martwe natury. Nie były podczas warsztatów poruszane wątki biograficzne oraz problematyka działalności publicznej artystki – nie było to tematyką zajęć”.

Nie ma to jak umycie rąk. Ciekawe, czy dyr. Zięba to samo powiedziałby na temat warszta­tów poświęconych malarstwu Hitlera? Skądinąd, wbrew obiegowym opiniom, był on bo­wiem utalentowanym malarzem architektury. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach, zyskują wysokie notowania aukcyjne. Zatem, dlaczego nie? W końcu przecież, w nawiąza­niu do sformułowania dyr. Zięby, przedmiotem warsztatów powinno być „uwrażliwienie uczestników na zastosowaną kolorystykę, analiza budowania form, rozwiązań kompozycyj­nych obrazów”. Czy biograficzne tło postaci w kontekście narodowego socjalizmu jest gor­sze od komunizmu?

Znamiennym jest, iż warsztaty w GCK przeprowadził absolwent Wydziału Sztuki Uniwersy­tetu Pedagogicznego w Krakowie. Wysoce prawdopodobnym jest, że instruktor ten po pro­stu przekazał, to co go tam nauczono. Uczelnia ta, w poprzednim wcieleniu Wyższa Szkoła Pedagogiczna, przez dekady zdominowana była przez komunistycznych kacyków. Również po „transformacji ustrojowej” i przemianowaniu na Akademię Pedagogiczną przez wiele lat zarządzał nią zadeklarowany socjalista i członek PZPR – prof. Michał Śliwa. Współczesnego Uniwersytetu Pedagogicznego nie ominął neomarksistowski „marsz przez instytucje”, a co za tym idzie – szereg patologii. Przez pewien czas wykładano tam nawet tzw. „gender stu­dies”. Tamtejszy Instytut Sztuki (którego absolwentem jest prowadzący gorlickie warsztaty o Fridzie) to nie tylko strefa lądowania rozmaitych lewicowych radykałów, ale i – nie ma co tego owijać w bawełnę – kuźnia miernot. No bo, można by rzec, każda kobieta-”doktora” i kobieta -”profesora” znajdzie swojego amatora…

https://iszd.up.krakow.pl/pracownicy-up/panasiewicz/

https://iszd.up.krakow.pl/pracownicy-up/oczkowska/

Instytucje, których celem nadrzędnym powinno być kształcenie młodych elit, ogłupiają i demoralizują. Zamieniają się w toksyczne ruiny…

Ps. Czytelników może zainteresować, że w Starym Sączu, rządzonym przez burmistrza Lel­ka, zw. z PO, kawiarnia tamtejszego Centrum Kultury została nazwana imieniem… Fridy Kahlo. Papieskiej kremówki raczej tam nie zamówisz, choć ołtarz papieski niedaleko…

„Zygmunt Krasiński”